Vandaag zou de minste dag worden qua weer op Texel. Wolken, een stukje kouder en wat meer wind. Gelukkig hadden we ook de winterjassen meegenomen. Die aangedaan en gaan wandelen in De Slufter. Gaan we met de Slufter trap?
De Slufter moet een bijzonder natuurgebied zijn, elke dag kan het er weer heel anders zijn.
Nee, we nemen niet de trap maar gaan slingerend naar langs de duinen naar boven.
Vanaf het slingerpad naar boven had je dit uitzicht over Texel.
Halverwege stond een bankje. Niet nodig gehad. Trouwens alle bankjes op Texel hebben een nummer. De hulpdiensten weten dan precies waar je bent als er wat aan de hand is en je bent in een natuurgebied. Overigens schijnt het zo te zijn dat er twee bankjes op Texel zijn die hetzelfde nummer hebben.
Wijds uitzicht over de Slufter.
Dit gebied kan dus helemaal onder water lopen tijdens storm en springtij.
We nemen ook het slingerpad naar beneden. Kilometers maken met de wandelschoenen aan.
Vandaag kwamen we overal in De Slufter dit soort watertjes tegen.
En ook deze kronkelige slootjes.
Zo te zien heeft hier ook onlangs nog wat water gelegen. Nu zie je weer de voetstappen van mensen en de hoeven van paarden.
Wijds uitzicht over het stukje waar de duinen niet aan elkaar komen. Dat wilden ze ooit maar wilden ze ooit dicht maken, alleen is dat nooit gelukt.
Dit is zout water uit de zee wat nog een klein beetje in De Slufter staat vandaag.
Zo lijkt het enorm droog, een paar uur later kan dat al wel weer veranderd zijn.
Net als aan het strand zie je hier op de slufter ook schuim van de zee aanspoelen.
Het water trekt zich langzaam terug.
De laatste duin voor de ingang van De Slufter.
Ook de wind speelt met het zand. Zie je de golfjes in het zand?
Schelpen spoelen ook aan in De Slufter natuurlijk.
Michel maakte een foto van mij, zoals je ziet waait het best wel.
En een selfie in de Slufter van mij en Michel.
Donkere wolken boven de Noordzee.
In de verte zie je opnieuw duinen.
De laatste duin aan de andere kant van de ingang van de Slufter.
Hier staat Paal 24 en nog wat dus.
Het zand lijkt hier net op een olifantenhuidje…
Tussen het zand zie je soms ook zwarte stukken, een soort dikke klei lijkt het wel.
Michel maakte deze close-up van het weggeslagen zand.
Zie je hoe snel de Slufter eigenlijk droog wordt.
Er ligt zelfs een kwalletje op de grond. Deze overleeft het dus niet.
Stroom van water slingert door de Slufter.
Dit stroompje stroomt al langer via deze weg als je de begroeiing zo ziet.
Dit stroompje is nu droog, zal niet lang duren eer er weer water door stroomt.
Als je goed kijkt zie je ook allerlei andere planten zoals dit bijzondere vetplantje.
Michel maakte ook een close-up van een stroom water.
Dit heeft wat langer droog gestaan, zie hoe craquelé de grond is geworden.
Na de wandeling warmen we op met een potje thee en Michel met een latte.
Het is ook lunchtijd. We nemen beide een pannenkoek met Texelse lamsham en Texelse boerenkaas. Je moet natuurlijk wel in stijl blijven eten, dus met lokale producten.
Dit huisje staat op het noordelijkste puntje van Texel zo’n beetje.
Ik wilde namelijk de brug naar de boot die naar Vlieland gaat zien.
Op foto’s had ik de brug al gezien en ook ik wilde het natuurlijk goed fotograferen.
Apart zo he met die palen en dergelijke. Ziet er bijzonder uit.
De boot naar Vlieland was aangemeerd. Voordat je aan boord gaat moet je eerst nog over een vlot klimmen.
Hele andere strandhuisjes heb je hier op de grens van de Noordzee en Waddenzee.
We hebben niet de boot naar Vlieland genomen maar hebben nog een stukje langs de Waddenzee gelopen.
Authentiek bordje van de KNRM (van de reddingsboten).
Nog een oud wachthuisje van TESO. Inmiddels is het een bushalte geworden van de Texelhopper.
Mooie tekst bij Kaap Noord: Lach en de wereld lacht terug. Helemaal mee eens.
Onze VW Up met in de verte de vuurtoren van Texel.
Na het vele wandelen hebben we wat afgehaald bij Nikadel Speciaal. De snackbar van De Koog. ’s Avonds lekker rustig aan gedaan en weer lekker gelezen!