Vandaag mag ik mee met de Panaroma Rail Restauranttrein. Dat laat ik natuurlijk niet aan me voorbij schieten. Ik houd van lekker eten en vind treinreizen best plezierig, mits… (en dan kan je het hele rijtje vast aanvullen).
In ieder geval begon ik de dag in regenachtig Driebergen waar ik moest overstappen voor de trein naar Utrecht Centraal. Normaal kan ik rechtstreeks vanuit huis naar Utrecht Centraal met de trein, maar deze week helaas niet.
Na een dag werken, waar ik geen foto’s van heb gemaakt want dat is veel te saai (en privé), zit ik in de trein naar Amsterdam Centraal. Het regent echt pijpenstelen hier. Gelukkig kon ik nog precies voor deze bui van mijn werk naar het station lopen.
Precies op tijd kwam de Panoramatrein aanrijden. Heerlijk die precisie.
Als een van de eersten zat ik aan mijn tafeltje, tafeltje nummer 1. Jammer genoeg zat trouwens het echte panoramadeel niet aan de trein, dat was nog net wat leuker geweest natuurlijk. Het raam was trouwens prima en zie wat een mooi gedekte tafel.
Langzaam loopt onze coupé vol. Er was nog net zo’n deel aan de andere kant die ook vol was.
Julius Jaspers maakt een praatje over de Panaromatrein. Het rijdt op vrijdag en zaterdag en is ook te boeken voor speciale gelegenheden natuurlijk.
De eerste hapjes stonden al op tafel bij binnenkomst: grillworst en bietjes.
We kregen niet het normale menu vandaag, maar allerlei kleine hapjes gebaseerd op het menu wat er normaal geserveerd wordt. We hadden ook maar anderhalf uur in plaats van de normale drie uur. We begonnen met longhaas met ingelegde komkommer en knoflook.
Kijk het landschap aan ons voorbij schieten. Nederland is toch mooi en helemaal als de zon schijnt!
Het soepje: een velouté van pastinaak met paling en basilicumolie.
Een velouté is een soep die gezeefd en daarna gebonden wordt met een mengsel van eierdooier, room en boter. Daarna wordt er verfijnde garnituur aan toegevoegd.
We reden van Amsterdam via Haarlem naar Uitgeest en weer terug naar Amsterdam via Zaandam. Dan kom je kennelijk ergens door een tunnel. Dan kan je wel goed zien hoe de coupé is verlicht wanneer het donker. Mooi hè!
Uitgeest. Normaal het eindstation van het sprintertje wat ik ’s ochtends neem richting mijn werk in Utrecht. Nu eindelijk eens het eindpunt van het sprintertje gezien.
Eigenlijk is Uitgeest geen mooi station waar je fijn op een trein kan gaan staan wachten.
Het volgende hapje wordt aan tafel gebracht: huisgerookte zalm met mierikswortelmayonaise, rucola en een krokantje.
Het dessert, die was niet in hapjes formaat gelukkig, was warme tarte tatin met een bolletje ijs, een koekje en butterscotchsaus. Hemels! Dat wil ik wel vaker in een trein eten hoor, helemaal geen probleem.
Je ziet het niet echt goed, maar mensen die moesten wachten, bij een overgang of op een station waar we voorbij reden keken vol verbazing naar onze trein. Dinerende mensen in een trein, dat zie je ook niet dagelijks op deze manier.
Bijna weer in Amsterdam, meer sporen komen weer bij elkaar. Treinen in het emplacement. Het zit er weer op die anderhalf uur.
Eerst verteld Julius Jaspers nog wat over de trein en dergelijke.
De locomotief die onze treindelen trok. Schijnt een speciale te zijn. Je mocht er ook nog in kijken, maar voor mij was het te veel klimmen en ik had nogal een onhandige koker bij me.
Mijn trein naar Utrecht verschijnt al achter de panoramatrein. Opschieten (en gehaald).
Niet echt een mooie foto, maar wel nog even een fotootje van de Panoramatrein.
Dag Amsterdam! Tot een volgende keer.
Vanuit een gewone intercity tussen Amsterdam en Utrecht zonder eten kan je ook gewoon van het Nederlandse landschap genieten hoor.
Ze zijn iets kwart over acht ’s avonds nog steeds bezig op Utrecht Centraal. Gelukkig maar, want ik wil volgende week wel weer rechtstreeks van Veenendaal naar Utrecht hoor.
Er moet nog wel genoeg gebeuren op Utrecht Centraal dat wel, maar ik ben weer op weg naar huis na een drukke werkdag en leuke en vooral lekker uitje met de Panoramatrein.